W ramach naszego serwisu www stosujemy pliki cookies zapisywane na urządzeniu użytkownika w celu dostosowania zachowania serwisu do indywidualnych preferencji użytkownika oraz w celach statystycznych.
Użytkownik ma możliwość samodzielnej zmiany ustawień dotyczących cookies w swojej przeglądarce internetowej.
Więcej informacji można znaleźć w Polityce Prywatności
Korzystając ze strony wyrażają Państwo zgodę na używanie plików cookies, zgodnie z ustawieniami przeglądarki.
Akceptuję Politykę prywatności i wykorzystania plików cookies w serwisie.

W hołdzie pomordowanym uczonym

04-07-2022
🇺🇦 Hа згадку про вбитих вчених (переклад статтi нижче ⬇️⬇️⬇️)
4 lipca 1941 roku na Wzgórzach Wuleckich we Lwowie naziści rozstrzelali ponad 20 dwudziestu profesorów lwowskich uczelni wraz z członkami rodzin.

 
Kaźń przeszła do historii pod nazwą mordu profesorów lwowskich. Wśród zabitych byli m.in. Roman Longchamps de Bérier – rektor Uniwersytetu Jana Kazimierza i jego trzej synowie, prof. Kazimierz Bartel – premier RP, prof. Kasper Weigel – rektor Politechniki Lwowskiej, prof. Antoni Cieszyński – twórca polskiej stomatologii oraz Tadeusz Boy-Żeleński. Na miejscu straceń, w pobliżu Politechniki Lwowskiej, w 2011 roku odsłonięto pomnik poświęcony pamięci rozstrzelanej przez hitlerowców polskiej elity intelektualnej. W rocznicę tragedii gromadzą się tu przedstawiciele lwowskich i polskich uczelni, aby złożyć hołd ofiarom i przekazać pamięć o nich kolejnym pokoleniom.

 

Na ręce Rektor Politechniki Białostockiej dr hab. inż. Marty Kosior-Kazberuk, prof. PB wpłynęło zaproszenie do udziału przedstawiciela naszej uczelni w tegorocznej uroczystości. Pismo zostało podpisane in gremio przez Elizę Dzwonkiewicz, Konsul Generalną Rzeczypospolitej Polskiej we Lwowie, prof. Yuriya Bobalo, rektora Narodowego Uniwersytetu „Politechnika Lwowska” oraz Janusza Balickiego, prezesa Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Wojskowymi we Lwowie.

W odpowiedzi Rektor Politechniki Białostockiej wystosowała list, w którym czytamy m.in.
 

Chciałabym z dumą podkreślić, że polskie oraz ukraińskie środowiska akademickie pozostają wierne wartościom, za które zginęli nasi mistrzowie. Jako ich spadkobiercy jesteśmy zobowiązani do kultywowania pamięci o zamordowanych profesorach. Podobnie jak jesteśmy zobowiązani do zachowania jedności i solidarności z narodem ukraińskim w obliczu okrutnych działań wojennych prowadzonych przez Federację Rosyjską na terytorium Ukrainy.

 
List Rektor Politechniki Białostockiej do Rektora Narodowego Uniwersytetu „Politechnika Lwowska” w 81. rocznica mordu lwowskich profesorów

 

🇺🇦 Hа згадку про вбитих вчених

4 липня 1941 року на Вулецьких горах у Львові нацисти розстріляли понад двадцять професорів львівських університетів та членів їхніх родин.

В історію страти увійшла під назвою вбивства львівських професорів. Серед убитих були м. ін Роман Лоншам де Бер’є – ректор Університету Яна Казимира та його троє синів, проф. Казімєж Бартель – прем’єр-міністр Республіки Польща, проф. Каспер Вайгель – ректор Львівської політехніки, проф. Антоній Чешинський – засновник польської стоматології та Тадеуш Бой-Желенський. Пам’ятник, присвячений пам’яті розстріляної нацистами польської інтелектуальної еліти, відкрили у 2011 році на місці розстрілу біля Львівської політехніки. У річницю трагедії тут збираються представники львівських та польських університетів, щоб вшанувати пам’ять жертв і передати пам’ять про них майбутнім поколінням.

З рук ректора Білостоцького політехнічного університету, д-ра хаб. інж. Марті Косіор-Казберук, проф. ПБ отримав запрошення представника нашого університету взяти участь у цьогорічній церемонії. Лист підписали Еліза Дзвонкевич, Генеральний консул Республіки Польща у Львові, проф. Юрій Бобало, ректор Львівського національного університету та Януш Баліцький, президент Польського товариства охорони військових поховань у Львові.

У відповідь ректор Білостоцького технологічного університету надіслав листа, в якому читаємо, зокрема,

Хочу з гордістю підкреслити, що польські та українські наукові кола залишаються вірними цінностям, за які загинули наші магістри. Як їхні спадкоємці, ми зобов’язані плекати пам’ять про вбитих професорів. Так само, як ми зобов’язуємося зберігати єдність і солідарність з українським народом в умовах жорстоких військових дій, які веде Російська Федерація на території України.